آنچه ميان من و آن مرد گذشت

 آنچه ميان من و آن مرد گذشت...

مرد‏‏، به آساني، روي تبسم محوي که داشتم خط کشيد

و من

نه براي آنکه جهادي را آغاز کنم

بلکه تنها به دليل تعجبم با صداي بلند خنديدم.

و مرد، روي صداي بلند خنده‏ ام خط کشيد.

و جنگ، اينگونه آغاز شد

بي‏ آنکه من، خواهان جنگي باشم.

راه رفتم،

روي راه رفتنم خط کشيد.

نگريستم، روي نگاه کردنم خط کشيد.

سخن گفتم،

روي سخن گفتنم- گرچه چندانکه بايد،

زيرکانه و دليرانه نبود – خط کشيد.

روي تمام آهنگهايي که دوست داشتم خط کشيد.

روي همه‏ ي شعرهاي قديمي و محبوبم خط کشيد.

روي تمام نوشته‏ هايم، که در آنها، براستي

هيچ چيز به جز عشق کودکانه ‏يي

به وطن، وجود نداشت، خط کشيد.

و هنوز براي آنکه به گريه بيفتم، بقدر کافي‏، وقت بود.

پس به خورشيد نگاه کردم، روي خورشيدم خط کشيد.

به زمين زير پايم نگاه کردم

روي زمينم، زمين مقدسم خط کشيد.

و اين، کار ما شد، کار بي‏ سرانجام ما:

من مي‏جستم و مي‏ يافتم، او، بي‏رحمانه خط مي‏کشيد.

هنوز براي آنکه به زانو درآيم و التماس کنم، وقت بود.

پس، روي باغي که کشيده بودم خط کشيد

و روي طينت رنگ.

روي پرنده‏ يي که پرواز داده بودم خط کشيد

و روي ذات پرواز

روي گلي که دلشکسته بوييدم خط کشيد

و روي ماهيت عطر

و چون عاشق شدم و روي عشقم خط کشيد،

فرياد زدم: اين ديگر يک مسئله ي کاملاً شخصي بود.

تو حق نداشتي روي آن خط بکشي.

و او، روي فريادم خط کشيد.

تنها در اين لحظه بود که به گريه افتادم

و او فرصت يافت که روي گريه ‏ام، خطي بکشد.

پس اينگاه

به گرداگرد خويش نگاه کردم

و ديدم که تمام زندگي ‏ام را خط‏ خطي کرده است.

تنها اگر‏، يک روز صبح به او سلام مي‏ کردم

روي سلامم خط نمي ‏کشيد

و چون نکردم، و سکوت کردم

و در سکوت، گذشتم

روي پهناي سکوتم خط کشيد؛

خطي که بوي خون مي‏ داد

و سرانجام

بر ارتفاعي دست يافت

بر ارتفاعي نشست

و از آن ارتفاع، مرا پيروزمندانه نگريست

و پيروزمندانه گفت:

” اينک، تو، هيچ چيز نداري، هيچ چيز.

هيچ چيز ....”

و من، آرام و غمزده گفتم:

براي من، هنوز هم يک رؤياي ژرف مانده است

يک رؤياي بسيار ژرف رنگين،

چيزي که در جنين حافظه، محفوظ است،

چيزي که تو هرگز نمي‏تواني روي آن خطي بکشي،

در هيچ زماني

و در هيچ مکاني.

و تا چيزکي خط نخورده باقي‏ست

در ارتفاع نيز براي تو عذاب و خشم بسيار است...

"نادر ابراهيمي"